شفقت به خود بهوشیارانه

ما به طرق مختلف به خطرات واکنش نشان می‌دهیم ، اما سیستم تهدید – دفاع سریع ترین شیوه است و راحت تر از بقیه فعال می‌شود . در نتیجه زمانی که مشکلی پیش می‌آید ، خودانتقادی اغلب اولین واکنش ماست .

سیستم تهدید – دفاع چنان تکامل یافته است که وقتی تهدیدی را احساس می‌کنیم ، آمیگدال ما ( که کار ثبت خطر را در مغز بر عهده دارد ) فعال می‌شود ، کورتیزول و آدرنالین ترشح می‌شود و آماده‌ی نبرد ، گریز یا بی حرکتی می‌شویم . این سیستم برای حفاظت از ما در برابر خطراتی که بدنمان را تهدید می‌کنند ، به خوبی جواب می دهد .

اما امروزه اکثر خطراتی که با آن ها مواجه هستیم ، چالش‌هایی هستند که برای تصویر ما از خودمان و برداشت ما از خودمان به وجود می آیند .

احساس خطر کردن در ذهن و تن استرس ایجاد می‌کند و استرس مزمن می‌تواند منجر به اضطراب و افسردگی شود ، به همین دلیل هم هست که عادت به خودانتقادی برای سلامت عاطفی و فیزیکی ما مضر است . در خود انتقادی ، ما هم حمله می‌کنیم و هم مورد حمله قرار می گیریم .

شفقت خود واکنش ما را در برابر خطر تعدیل می‌کند . وقتی واکنش استرسی ( نبرد – گریز – بی حرکتی ) توسط خطری که برای برداشت ما از خودمان پدید آمده است فعال شود ، احتمالا سه نوع برخورد با خود خواهیم داشت : با خود خواهیم جنگید ( خودانتقادی ) ، از دیگران خواهیم گریخت ( ایزوله شدن ) یا بی حرکت خواهیم ماند ( غرق در فکر شدن ) .